ارزیابی درونی گروه آموزش مامایی دانشگاه علوم پزشکی قم، سال ۱۳۹۰

زمینه و هدف: ارزیابی درونی فرآیندی است که در آن اعضای گروه آموزشی دانشگاه، هدف های گروه را تصریح کرده و عملکرد آن را مورد قضاوت قرار می دهند، سپس نقش خود را بازنگری کرده و در راه آینده مطلوب، گروه آموزشی با برنامه ریزی در اجرای آن گام های اولیه را برمی دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت گروه آموزش مامایی دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1390 صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش مقطعی با استفاده از پرسشنامه های ارزیابی درونی شامل: هشت عامل مدیریت گروه، دوره های آموزشی، برنامه های درسی و غیردرسی، هیأت علمی، دانشجویان، راهبردهای یادگیری و یاددهی، خدمات و تجهیزات آموزشی، پایان نامه ها و فرصت های مطالعاتی، سمینارها و دانش آموختگان انجام شد. داده ها با مقایسه وضعیت موجود و وضعیت مطلوب تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین کل نتایج ارزیابی درونی گروه مامایی در هر هشت عامل مطلوب تحلیل شد. بالاترین امتیاز کسب شده مربوط به دو عامل: دوره های آموزشی، برنامه های درسی و غیر درسی، وضعیت دانشجو با میانگین 3، سپس به ترتیب: اهداف، جایگاه سازمانی، مدیریت و تشکیلات (85/2)، هیأت علمی (8/2)، راهبردهای یادگیری/ یاددهی (5/2)، دانش آموختگان (5/2)، پایان نامه ها، فرصت های مطالعاتی، سمینارها (5/2) و کمترین امتیاز مربوط به امکانات و تجهیزات آموزشی (4/2) بود. نتی جه گیری: با توجه به تحلیل وضعیت موجود به کمک ارزیابی درونی؛ ارتقای امکانات و تجهیزات آموزشی، راه اندازی تحصیلات تکمیلی و فراهم نمودن زمینه اشتغال دانش آموختگان مامایی به نظر ضروری می رسد.